نتورک فاکتینگ2

انتقادناپذیری تحت هیچ شرایطی، نشان از خیلی چیزها دارد. بحث نتورکرهاست... یکی از دوستان جیمی هم مثل بنده، عاصی شده از این نتورکرهایی که آدم را به شکل اسکناس می بینند و تا زمانی که رفتار بد نشان ندهی قبول نمی کنند که نمی خواهی شغل آنان را داشته باشی، یک مطلب انتقادآمیز درباره حواشی این شغل نوشته است. او از اینکه این شغل خوب است یا بد حرفی نزده است. از اینکه درآمدزاست یا نیست سخنی به میان نیاورده است. فقط یک تجربه شخصی که این روزها تجربه مشترک خیلی از ما ایرانی ها شده است را قلم زده است. تجربه مزاحمت های مکرر که از هر آدم یا بچه ای بپرسی لفظی جز "سیریش" یا "کنه" را مناسب آن نمی داند. اما نکته جالب و قابل تامل آنجاست که حجم بسیار زیادی از نتورکرهای گرامی آمده اند و یکسری حرف ها را مانند ضبط صوت تکرار کرده اند: که وقتی شما هیچ تخصصی درباره این شغل ندارید پس نظر ندهید. نویسنده بی نوا بارها و بارها تکرار کرد که درباره خود شغل حرفی نزده است و فقط درباره مزاحمت های نتورکرها صحبت کرده است! مشخص است اینکه آدم بخواهد از احساس مزاحمتی که یک عده برایش ایجاد میکنند نیاز به دانستن اطلاعات جزئی از شغل آن افراد ندارد. حس مزاحمت را هر کسی تشخیص می دهد... اما خب هموطنان نتورکی نه تنها چنین چیزی را قبول ندارند و حرف خودشان را می زنند، بلکه با الفاظی نظیر اینکه مملکت کارگر میخواد و شما همون بهتر که با شندرغاز سر کنید، مهر تائیدی زدند بر اینکه آنها بزرگترین و تنها دغدغه شان پول است و به هر وسیله ای متوسل می شوند تا به هدفشان برسند. از تمام این حرف ها گذشته یک حسی در این افراد پرورش داده می شود که دوست دارند یک روزی به پول برسند و دیگران حسرت آنان را بخورند... آرزوی فخر فروشی و نگاه از بالا به پایین. آرزوی بودن در اختلاف طبقاتی... اینها را در کامنتهای آخر به یکی از این هموطنان نوشته ام و خودتان. خواندن کامنت ها برای من که جالب است و خالی از لطف نیست...

http://jeem.ir/article/blog/27199